18 Mart 2008 Salı

Öhö Hastayım-2

Hasta olunca insanlar çocuklaşır...Kendimden biliyorum.
Annesini ister yanında. En büyük ilaç, sorgusuz sualsiz, tükenmeyecek sevgidir çünkü.
Ben buna inanıyorum, her insanın en az bir insan tarafından böyle sevilmeye ihtiyacı vardır.
Tükenmeyecek sevgi...
Güneşin ışığı bile bir gün tükenecek. Hatta en uzak yıldızların...
Ama ölüm bile bir sevginin sonsuzluğunu engelleyemez.
Bir gün annemden, babamdan, tüm sevdiklerimden ayrı düşeceğim. Onlar da benden ayrı düşecekler. Dünya yok olacak en küçük parçasına kadar, partiküllerimiz bile parçalanacak. C, O, H atomları olarak oradan oraya savrulacağız. Belki o kadar bile olamadan, protonlar,elektronlar olacağız.
Belki sevgi de bizim parçamızsa o da yok olacaktır gibi geliyor insana.
Yok arkadaş ben anlamam!
Annem beni hep sevecek. Babam da...
Belki o zaman çocuklarım olur, onlar da beni sever.
Kocama hiç değinmeyeceğim...( hele bir sevmesin! )
"Beni sevmeyen ölsün!" burada biraz ters kaçar değil mi?Hani dünya yok olduktan sonra...
(Neden gözlerim dolu dolu başlayan her yazıyı, şebekçe bitirmeden edemiyorum ki?!)
O zaman yazıyı bitirmeyeyim...
"E kızım cennet var daha" dediğinizi duyar gibiyim?
E var da bana mı var?
Ayrıca iman edenler dışındakiler giremiyorsa, babam baştan kaybetti sanırım. Annem hakkında da şüphelerim var. (Çok iyi insanlar aslında)
Babam olmadan asla!Annem yoksa ben de yokum!
Ferhat Göçer şöyle der; "Cenneti değişmem saçının teline"
İlk defa katılıyorum.
Sanırım ateşim çıktı.Çünkü ateşim çıkınca hep saçmalarım.

Altı yaşındayken annem bir gece odama girer ve odanın ortasında zıp zıp zıpladığımı görür...
"Kızım napıyorsun!"
"Bezelyelerle kaynıyorum anne"
Ateşim 40 falanmış o sırada sanırım. Sonra beni bezelyelerden kurtarıp ateşimi ölçmüşler de.

Gün'ün sorusu:Bezelyeler 40 derecede kaynar mı?

8 yorum:

OttO dedi ki...

"Ellerinizi 60 derecede ne kadar tutabilirsiniz?.." diye bir bulaşık makinesi reklamı vardı, onun gibi bişey olmalı bezelyeler.
Ayrıca ateşliyim falan diye konuşma ortalarda toprağam :) Yokuda çarpar adamı valla...

FRoST dedi ki...

Cennet ve cehennem olayına hiç girmeyeceğim. Peh, kim demiş? Direkt kafadan dalacağım.

Bedenin fâni, ruhun baki olduğundan bahsedilir. Peki neden cezamız fiziksel oluyor? Yanmak... İnsanları nelerle korkutuyorlar Yarabbim :P

Neyse, geçmiş olsun. Biraz limonlu ıhlamur iç, terle, dinlen geçer :)

OttO dedi ki...

Peki Onaga o yanmak sence fiziksel bir yanmak mıdır? Ruhun hiç yanmadı mı? Daha kötü yanamaz mı ruh?

Yok ya böyle konuşamıyorum ben, olmuyor...

Hobaa yanarım yanarım tutuşur yanarım.... Lay lay loom!!!

Monthius dedi ki...

Geçmiş olsun... Bezelye yeme sakın hasta hasta, daha beter olmayasın... Bezelye dokunuyor galiba sana. :P

Ayna-i Marzî dedi ki...

Çok çok geçmiş olsun :/

Bu anlamda verebileceğim tavsiyeler yiyeceklerine, uyku düzenine dikkat etmen olacak. Sevgi konusu ise. Hımm, aslında ihtiyacımız yok sanırım o kadar da sevilmeye, sadece aşmamız gereken bir şey olarak görüyorum sevilme ihtiyacını. Yani düşününce, bir insan beni çok sevse bu ancak egomu tatmin ediyor (benim için). Hiç bir zaman daimi bir mutluluk söz konusu olamıyor böyle düşündüğümde.

Çok karamsar mıyım ne? :)

Dilan dedi ki...

Annemle babamın sevgisi pek ego tatminine yol açmıyor ya ben de...
aslında kimseninki açmıyor, karşılıklı olduğu sürece.
kötü bişi olunca "ühüü" diye koşacak ve seni ne olursa olsun sevecek birilerinin olması çok tatlı bir huzur veriyor sadece.

Ya da ben fazla çocukça davranıyorum:)

Ayna-i Marzî dedi ki...

Çocukça değil, insanca :)

Yukarıdaki yorumumda biraz şey gibi durmuş, ben bunları aştım, siz hala aşamadınız mı, ehe mehe.

Ama aslında öyle demek istemedim. Sevilmek benim de çok hoşuma gidiyor; yine de bunda bir sınır yok. Yani ne kadar çoook sevilse de insan, diğer tüm konularda olduğu gibi aç gözlü davranıyor. Hep daha fazla, daha fazla.

Yani biraz fazla gerçekçi bakıyorum sanırım. Hani anne, baba ve diğer tüm sevgiler bir yere kadar. Sanırım tatmin olmamız için kendimizi sevmeliyiz başta, çünkü birisinin sevgisini ölçemeyiz, ama kendi sevgimizin ne kadar olduğunu biliriz. Çok mu egoistim ne :P

Dilan dedi ki...

Haklısın.Yani insan açgözlü.Sevildi mi de hep daha fazlasını istiyor.Kısır döngüye dönüyor sonra. Hep daha fazlasını istiyor.
Ve evet döngü aslında kendinde başlayıp kendinde bitiyor yine :)
Egoist değil, mantıklı bence...