26 Şubat 2008 Salı

Tek Çocuk Olmak (Ah işte bütün mesele bu!)

Düşünülenin aksine şımarık değil, yalnız olmaktır. Anneme ve babama bişi olursa benim kadar üzülecek ve beni anlayacak kimse olmayacak diye düşünmektir. Yalnızlığı tüm çocuklardan önce fark etmektir. En yakın arkadaşlarını, hatta (bazen) sevgilini kardeş gibi görüp onlardan kazık yiyince çok koymasıdır. Her türlü kıyafeti, yemeği, oyuncağı paylaşıp;ama sevdiği kişiyi (anne, baba, dost, sevgili) kimseyle paylaşamamak, mutlak sevgi istemektir. Hani derler ya "sevgi arsızı" olmaktır. Anne-baba, anakolu müsameresindeki prensesi oynayan kızı daha çok alkışlayınca, ya da sevgilisi başka birine azıcık ilgi gösterse, konuşsa ; şak soru gelir:
"Beni mi daha çok seviyorsun onu mu?"
Ya da;
"Beni artık sevmiyorsun, değil mi!"
Çocukken de böyledir, ergenlikte daha beterdir, ilk gençlik de yatışır gibi görünür ama yine de içte o "tek çocuk şeytanı" vardır. (Dürtmeyiniz)
Yaşlanınca da olacağına eminim. Hani bir bayram gelmese torunlar şak soru gelir;
"Zaten şurada ne kadar ömrüm kaldı?"
Ve yine tripler...
Ben merkezcildirler. Zamanla çok "artık seni sevmiyorum"lar, çok "her şey sana göre planlanamaz"lar, çok "senden bana ne" ler duyacaktır ve büyüyecektir. O zaman anlayacaktır merkezin çok uzağında, hatta "çemberin dışında" olduklarını. (böyle bir dizi mi vardı?)(şarkı var gerçi)(yok yok çemberimde gül oya değil)(ya dışındasındır çemberin ya da içinde yer alacaksın diye.)(ne diyorduk yahu?)(hah tek çocuk);

Ve sanılanın aksine asosyal olmak değil, daha fazla sosyal aktivite içerisine girip, erkenden kalabalık bir çevre oluşturmaktır. Çünkü tek çocuk olmak yalnızlığı kabul etmek ama yalnız kalmak istememektir...

Bir de küçükken anneye ve babaya sana kardeş yapmıyorlar diye kızmak, küsmek ve hatta yeri gelince mahallede anne ve baba hakkında "beni aç bırakıyorlar", "beni dövüyorlar" diye yalan söylentiler çıkarıp, ebeveynlerini konu komşuya rezil ederek öfkeni almaktır...(tek çocuk aklı işte)(annesi çok kızmıştı):)


(yazıda ismi geçmeyen ama hani sizin anladığınız kişinin hayal ürünüyle alakası dahi yoktur.Kanlı canlı insandır.Kanlıcalıdır.[yuh! ])

4 yorum:

FRoST dedi ki...

Keşke tek çocuk olsaydım. O zaman kardeşimden kazık yememiş olurdum...

emrecn dedi ki...

Yazının tamamını büyük bir samimiyet ve sıcaklıkla okudum ; bir süre önce aynı duyguları düşündüğümü görüp hafifce gülümsedim..
Çünkü bende tek çocuktum ve yazdıklarını kelimesi kelimesine yaşadım

''Anneme ve babama bişi olursa benim kadar üzülecek ve beni anlayacak kimse olmayacak diye düşünmekti''
bu kısımda boğazım düğümlendi yutkundum .
içimi sıkıntı kapladı ..

ama herşeyiyle mükemmel bir yazı olmuş..

Dilan dedi ki...

Çok teşekkür ederim.:)
Ve umarım canını çok sıkmamıştır o kısım...
Tekrar sağol...

akansu dedi ki...

çocuktum bi zamanlar. karanlıkdüşler görmüştüm ozamanlar hiçbir filmde hiçbir yönetmenin çekemeyeceği... onları kaybetmekti korkum. ve arkamdan bana acıyan insanlar ki ben boynu büküktüm. sonra büyüdüm.korkmamalısn. hayat bu. daha sıkı sarıl. sarıl ki köklerin derinleşsin. kopmayacak kadar derin...